wat als je wel wil werken zelfs als wao'er ? dan kom je al gauw bij reintergratie bedrijfen ,kan zijn om lichamelijke redenen of geestelijk ,goed je hebt werk maar vraag niet wat voor een plek je krijgt ten eerste ,en dan nog ,je bent afgekeurd voor het een maar moet het wel omdat je daar je opleiding in hebt weer uitvoeren ,tegen minder salaris ,de problemen waarom je bent ontslagen of in de wao terecht bent gekomen komen terug en hup daar ga je weer .
Selectie uit de opgeschreven klachten
Er is harde muziek, het tocht en er is slechte ventilatie. Ik kan niet rechtop zitten, moet voorover zitten om bij de machine te kunnen komen. Ik moet lang in dezelfde houding werken.
Er is geen aparte pauze, er is alleen een middagpauze deze is vrij hectisch er is een vrij hoge werkdruk omdat anders het voortgangsproces in gevaar komt.
Er zijn geen wc’s of andere sanitaire voorzieningen en er is veel te weinig zitcomfort in de schaftkeet.
Er wordt vaak bezuinigd op dingen die wij echt nodig hebben, zoals gereedschap waardoor de veiligheid in gedrang komt
Het is te druk, er zijn geen goede faciliteiten om je werk te kunnen doen. Er zijn geen scholingsmogelijkheden, er is geen zicht op salarisverhoging. Vaak is het werk monotoon. Er is geen luisterend oor voor je ideeën etc.
Ik ben carapatiënt en niet achterlijk, maar zo word je wel behandeld door de zogenaamde leiding.
De ruimte waarin wij zitten is door de arbeidsinspectie totaal afgekeurd. Er zijn teveel mensen bij elkaar, er is geen daglicht en geen afzuiging, wel stof en stank.
Ik werk in een oude afgekeurde loods. De ARBO-dienst is geïntegreerd in het bedrijf, dus niet onafhankelijk.
Het is net een kindercrèche, de ramen zijn afgeplakt zodat we niet naar buiten kunnen kijken.
Er is veel wantrouwen in de mensen die er werken: of je wel doorwerkt, of misschien wat meeneemt. Bij het inpakken van de kerstpakketten word je met camera’s in de gaten gehouden.
Ze staan er nog net niet met een zweep zoals bij slavenarbeid maar dat scheelt niet veel. Als je even staat te praten, je kunt bijna nooit je gesprek afmaken, dat is erg vervelend. Je weet ook bijna niets blijft verstoken van informatie en dat maakt het zo triest. Hartkloppingen heb ik ook.
Ik werk als gedetacheerde in een ziekenhuis, sinds 1 november 1999 vol continu. Ik draai liever geen nachtdienst. Maar je moet wel mee in het vol continu-rooster, anders kun je vertrekken daar. Kun je op een saaie fietsenstalling c.q. parkeerplaats werken. Van de arbodienst heb ik ontheffing voor nachtdiensten, maar de leiding heeft hier lak aan. Geen nachten, dan weg bij het ziekenhuis.
In 1980 heb ik een zwaar ongeluk gehad. Daaraan heb ik veel lichamelijke klachten en een hersenletsel overgehouden. Er wordt mij nu zwaar werk opgedragen (onder dreiging met ontslag) Omdat ik het werk lichamelijk niet aankan, wordt er gezegd dat ik ongemotiveerd ben.
Bij werkoverleg praten zij gewoon door, ik begrijp er niets van want ik ben doof.
Stress, over vermoeidheid, totaal leeggezogen ziek thuis zijn, frustraties, te veel bezig met calamiteiten en conflicten op lossen Er wordt te weinig gedaan met begeleiding en aansturing van de mensen waardoor er een prettige en ontspannen werksfeer gecreëerd kan worden, wat de productiviteit weer ten goede komt.
De leiding houdt zich niet aan de afspraken die de bedrijfsarts doorgeeft. Als je zegt ‘ik kan dat werk niet’, dan zeggen ze ‘wat doe jij hier dan nog?’
Ik heb een hersenletsel en ben schizofreen, De baas vindt je alleen aardig als je presteert. Ik ben langzaam.
Je wordt niet serieus genomen in verband met je handicap. Dikwijls is de werkdruk te zwaar en er zijn te weinig pauzes. Afgelopen zomer moest ik ploeteren in de bossen, de bomen insmeren met gif, ik ben hierdoor onwel geworden.
Er werken uitzendkrachten tussen de gehandicapten om de werkdruk te verhogen. Het zwaardere werk is voor de gehandicapten. Het relatief lichtere werk wordt door de uitzendkrachten gedaan, anders gaan ze weg.
Er zijn afdelingen waar ze als een jachthond staan te kijken wat je doet en waar de tijd wordt bijgehouden als je naar de wc gaat. Is dat wat te lang, dan wordt je voor schut gezet voor de hele afdeling en weer voor het blok gezet: als je het nog eens doet, dan…, of andere sancties.
De functie van een leidinggevende WSW-medewerker wordt slechter beloond als dat van een ambtenaar, we doen wel hetzelfde werk
Er mogen betere stoelen komen, want je krijgt ontzettende last van schouders, rug en nek. Sinds ik hier werk is het erger geworden. En het ligt niet aan de houding zoals wordt beweerd, veel collegae klagen er over, ook dat het te koud is op de afdeling.
Warmte in de zomer. Kou in de winter. Na het weekend muizen in de afvalzakken.
Ik heb wel zeer ernstige problemen met het feit dat ik exact dezelfde werkzaamheden (verkoop) doe en ook dezelfde verantwoordelijkheden heb als mijn ambtelijke collega maar mijn collega hier twee maal zoveel salaris voor krijgt als mij.
Soms wil je jezelf wel onder een auto gooien, dan ben je van alles af.
Het ‘sociale’ is nagenoeg verdwenen uit WSW-land. Het zijn de prestaties die tellen. Volgens mij heeft veel, zo niet alles te maken met de ingevoerde, budgettering. Veel WSW-bedrijven hebben grote, brede en dus ambtelijke top.
Door de ontwikkelingen van de laatste jaren, gaat het sociale gezicht van een WSW-bedrijf verloren. Steeds meer machinaal werk, wat de meeste mensen geestelijk of lichamelijk niet aan kunnen dit wordt dan opgevangen door het in dienst nemen van uitzendkrachten en overwerk. Voor een kleine groep mensen word de werkdruk daardoor steeds hoger.
Winst telt, niet de mens met zijn/ haar (on)mogelijkheden. Er wordt steeds meer werk aangenomen, terwijl we de mensen niet hebben. De bestaande groepsobjecten moeten de mensen leveren, maar werken zelf al met personeelstekort. Mensen over de rooie helpen, dat is wat hier gebeurt. Ik ben zelf leidinggevende op een trainingsobject.
Vroeger had je mensen en daar werd werk bij gezocht. Nu heb je werk en daar zoekt men mensen bij.
Ze nemen te veel werk aan, de werkleiders staan ook onder druk, alles moet gisteren af, met uitzendkrachten werken is ook niet alles, vaak mankeren ze niets en moeten wij met handicaps even hard werken als uitzendkracht.
Ik word er zenuwachtig van: vandaag een zending binnen, morgen moet die klaar zijn. Het werk wat ik doe, is voor mijn gevoel werk voor twee man.
Ik werk regelmatig een uur onbetaald over, om de school waar ik gedetacheerd ben toch nog netjes schoon achter te kunnen laten. Ik sta er helemaal alleen voor.
Ik ben bang, heb stress, lichamelijke klachten waaronder pijnlijke spieren. Pijn in de nek, rug en schouders. Er is weinig animo voor omdat er geen tijd meer is voor elkaar. Ook is de kwaliteit van het werk veel slordiger geworden. Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Bij onwerkbaar weer zit je wel eens zeven uur in de schaftwagen en dat met negen mensen.
De werkleider kan niet tegen mensen die een lichamelijke handicap hebben. Hij kan niet met mensen omgaan. Ze laten mensen dingen doen die ze niet kunnen en zeggen dan “jij kunt ook niksâ€Â
De leidinggevenden werken nogal eens langs elkaar heen. Ze beloven dingen die ze niet nakomen. Bijvoorbeeld: een bepaalde dag krijg je er iemand bij en uiteindelijk wordt dat hulpje heel ergens anders heen gestuurd. En dat zelfde gebeurt ook bij materialen, vrije dagen etc.
De leidinggevenden missen sociale vaardigheden, ze hebben onvoldoende professionele opleidingen. Ze zijn autoritair en er heerst een bureaucratische bedrijfsvoering.
Ik ben zelf werkleider, maar heb zelden contact met mijn superieuren. Zij laten hun gezicht zelden op de werkvloer zien.
De fout ligt altijd bij de WSW’ers, nooit bij de ambtenaar.
A-sociaal. In de zeven jaar die ik er werk, is er mij nog nooit gevraagd hoe het met mij gaat. Er wordt alleen gevraagd hoever je bent met je werk. Als je klaar bent, dan kun je dat en dat nog wel even doen.
Doordat Larcom een stichting is geworden en wij een sluitende begroting moeten hebben, wordt er overal in het bedrijf gesneden en gekort en afdelingen worden gesloten of soms gehalveerd. Mensen zien dat alles afgebroken wordt en dat na een loopbaan van vele jaren. Dit is mijn mening als OR-lid en OC-lid.
Leidinggevers hebben mensen nadrukkelijk bij ons bedrijf verboden om aan deze actie mee te doen, zowel schriftelijk als telefonisch.
Ik werk nu bijna 13 jaar binnen dit bedrijf en als ik zo om mij heen kijk is er zoveel veranderd, alleen de productie telt nog. Dit lijdt tot stress en spanningen en een hoger ziekteverzuim. Men zou wat meer rekening met de mensen moeten houden, vroeger was het hier veel gezelliger.
Ik bezit volledige HBO-opleiding incl. diploma en doe LBO-werkzaamheden. Ik ben in de SW gekomen met lichamelijk handicap, maar ben nu ook bijna geestelijke gehandicapt. Er worden nog steeds te veel werkplekken door niet WSW’ers ingenomen (vooral administratief) die ook door WSW’ers ingevuld kunnen worden.
Ik vul deze enquête in voor mijn dochter. Ze heeft een repeteerarm door steeds weer dezelfde handelingen. Ze is verstandelijk gehandicapt. Waar uw aandacht vooral naar uit moet gaan is naar de mensen die er alleen voor staan.
Het is nu voor de vierde keer dat ik een reorganisatie doormaak en keer op keer gaat alles slechter. De gemeente Eindhoven stuurt alle afgekeurde ambtenaren naar Ergon bedrijven toe inclusief de diverse directeuren.
Als WSW’er in 1995 afgestudeerd als tweedegraads leraar (HBO)opleiding. Ik heb dit zelf moeten betalen en heb nog geen felicitatie gehad van de leiding. Geen enkele doorstromingsmogelijkheid naar een hogere functie.
Ik heb het idee dat de WSW’ers ook door de vakbonden niet serieus genomen worden. Bij ons bedrijf wordt ontzettend veel verschil gemaakt in beloning. Een niet WSW’er wordt veel beter beloond in dezelfde functie als een WSW’er. In bepaalde gevallen loopt het verschil op tot wel 800 gulden bruto per maand. Dat vind ik een onterechte situatie.
Als begeleider schrijf ik hier een klacht van een bewoonster. Ze werkt allang op dezelfde afdeling. Nu opeens is ze niet meer snel genoeg en wordt ze overgeplaatst. Dit wordt geregeld zonder overleg met ons, zonder inspraak van de werkleiding die er erg op tegen is. Ze is getest en de uitslag is aan haar alleen meegedeeld. Voor deze bewoonster is verandering erg slecht, er wordt dus totaal geen rekening met haar handicap gehouden.
We moeten bedrijfsmatig werken en steeds meer presteren om te kunnen concurreren tegen het vrije bedrijf. Dit terwijl er niets tegenover staat qua salaris. Steeds meer verworvenheden moeten worden ingeleverd en er staat niets tegenover. Atv-dagen kunnen we niet meer zelf invullen, er is geen pauze meer ‘s ochtends, maar koffie op de afdeling en dus doorwerken.
De capaciteiten van medewerkers worden niet benut. De OR is op de hoogte gebracht maar doet weinig. Een interim manager was aangesteld om de tekorten te verminderen. Een aantal ambtenaren werden ontslagen. Hoog gekwalificeerd werk vloeit weg. Oorspronkelijke doelstelling dient hersteld te worden. Er zou meer bevordering moeten zijn in doorstroming naar particulier bedrijfsleven.
Er wordt veel te veel werk aangenomen wat voor een bepaalde tijd klaar moet zijn. Dat moet er gejaagd worden etc. Tevens wordt er dan veelvuldig gebruik gemaakt van uitzendkrachten. Dit lijkt me niet echt eerlijke concurrentie.
Er is te weinig aandacht van de leiding voor de mens als totaal. Een schouderklopje of zoiets kan er niet af. Het ziekteverzuim is te hoog. Bij terugkeer van ziekte wordt nooit gevraagd hoe het gaat of zo. Alleen de productie telt. De bedrijfsarts is een lakei van de directie.
Heb in het verleden een opleiding voor leidinggevende genoten. Het is alleen frustrerend dat de hogere leiding er niets mee deed of geen kennis van zaken had. Nu is het veel erger gesteld met het midden en hoger kader. Na 18 jaar leiding te hebben gegeven wordt je afgeschoven als oud vuil. Want van kritiek moet men niets hebben. Je moet meelopen anders val je uit de boot.
De mensen worden flink onder druk gezet voor uitdetachering, als ze dat niet doen krijgen ze salarisvermindering. Het is in mijn ogen een sociale werkplaats met een grote A ervoor. In één woord een rotte top.
Vanaf de eerste werkdag binnen de WSW als een hel op aarde ervaren. Ik zag hoe ze met mijn collega’s omgingen – voor jou 100 anderen.
Ik durf mijn naam niet in te vullen, omdat er anders maatregelen volgen tegen mij door mijn werkleiding.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
