Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
blubber
Wie zijn schadelijker voor de economie :
Mensen die niet willen werken en een uitkering hebben
of
Mensen die niet willen werken en een baan hebben
?
Groep 1: Mensen die niet willen werken en een uitkering hebben.
Groep 2: Mensen die niet willen werken en een baan hebben.
Groep 2 is schadelijker voor de economie omdat zij de banen inpikken van mensen die wel willen werken. Mensen van Groep 2 raken bovendien eerder opgebrand en gaan dan vaak een dure uitkering in. Zij werken dus eigenlijk uit dwang omdat ze een luxere leefstijl willen handhaven of omdat ze niet slim genoeg zijn om van minder rond te komen.
Zij presteren ook minder en verlenen slechtere service dan mensen die graag werken. Dat is ook slecht voor de economie.
Groep 1 is onschadelijk omdat zij niet de banen inpikken van mensen die wel willen werken en er toch nooit genoeg werk is voor iedereen. Groep 1 kan zelfs zeer sociaal genoemd worden. Mensen van Groep 1 hebben hun leven meer in harmonie en als meer mensen dat zouden hebben dan zou de samenleving meer in evenwicht en gelukkiger zijn.
Neen Hans,
wat dat betreft sla je de plank volledig naast. Je hoeft geen diensten te weigeren maar je kunt het wel zeer kalm aan doen. Op zo'n manier haal je je pensioen gemakkelijk op je sloffen zonder dat daar nauwelijks enige inspanning tegenover staat. Je hoeft zogenaamd je targets maar te halen. Ik zou de mensen de kost niet willen geven die dat al jaren doen en dit ook nog jaren zullen volhouden.
Het motto “ na mij de zondvloed ”, gaat helaas nog maar al te veel op. En daarbij, het kan zelden of nooit een reden tot ontslag zijn.
Gelukkig is de overheid de laatste jaren wat meer markt- en prestatiegerichter gaan werken, maar veel van mijn oudere familieleden waren allemaal ambtenaren bij de rijks- en provinciale overheid. Hadden allemaal goeden banen maar presteerden ver beneden de maat.
Vernieuwing?
Waarom, voor wie?
Je had een paar diploma's en een x aantal dienstjaren wat automatisch inhield dat je je periodieke opslag automatisch kreeg toegewezen en carriere maakte op basis van die opleiding, geschikt of minder geschikt dat maakte verder niet veel uit. Ontslag zat er niet in. Van vernieuwingsdrift was dan ook niet of nauwelijks sprake.
We doen het al 25 jaar zo, waarom zouden wij het anders gaan doen?
Ambitieuze jongeren werden door hun meerderen ingepeperd dat Aken en Keulen niet op 1 dag gebouwd zijn en werden van bovenaf weggepest als zij niet in het gareel wilden lopen.
Deze, in mijn ogen verwerpelijke mentaliteit, kom je ook nu nog nog op veel plaatsen tegen in het overheidsapparaat maar zeer zeker ook in het bedrijfsleven.
Met name bij de zeer grote bedrijven is enkel de interne politiek van belang.
Denk jij nu dat het bij Philips en Shell anders is gesteld omdat dit commerciele bedrijven zijn die zo efficient werken?
Vergeet het maar. De buraucratie is een molensteen die om ieders nek hangt. Iedereen kijkt daar naar elkaar en wacht af wat de zetten zijn van het hogere management. Iedere lagere manager waagt het niet om een hogere manager tegen de haren in te strijken. Men lift dus mee op de koers die is uitgezet of men het daar nu mee eens is of niet.
Niet meeliften betekent immers ontslag. Totdat er weer een nieuwe man aan het roer komt die de veger door de organisatie haalt waarna het midden management weer wordt opgeruimd met in hun kielzog een aantal medewerkers die niet wensen te lopen met het nieuwe beleid.
Dus wat dat betreft verschillen grote bedrijven en overheid weer wel van elkaar.
“Niets betekenend” vind ik een te beladen kwalificatie. Zij legden hun prioriteiten buiten hun werk.
Ik wil niet beweren dat ik door mijn werk optimaal te doen, iets meer beteken dan hen.Misschien werk ik wel voor 2 wat betekent dat een werkloze langer werkloos blijft of wordt de lat voor mijn collega's nog hoger gelegd dan ze nu al ligt, wat ook weer leidt tot hogere werkdruk of meer werk doen met minder mensen.
Ik vind het altijd heel gevaarlijk alles wat mensen doen of juist niet doen, te waarderen met een economisch puntensysteem. Alles heeft op zo'n manier een economische waarde.
Op dezelfde manier zie je ook dat zo met het milieu wordt omgesprongen. Aan het milieu wordt een economisch prijskaartje gehangen waardoor bepaalde projecten meer dan wel minder waardevol dan wel waardeloos worden. Een volslagen belachelijke situatie uitgedacht door technocraten achter een bureaustoel die daar hun economische wetenswaardigheden op loslaten.
