Vandaag ben ik officieel moe. Ik ben onlangs afgestudeerd (in een maatschappij wetenschap) van de universiteit. Mooi, zou je denken, maar dat valt tegen… ik ben een rustig persoon, ben vrij introvert, geen initiatiefnemer of gangmaker. Dat, in combinatie met wat keuzes in de zin van “toch maar niet”, geeft mij een leeg CV. Geen werkervaring, geen maatschappelijke betrokkenheid, geen commissies, niets van dat al.
Ik solliciteer maar heb geen (relevante) werkervaring en word dus afgewezen. Voor enkele traineeships werd ik ook afgewezen; ik had geen maatschappelijke betrokkenheid getoond in het verleden. Tel daar de wat introverte persoonlijkheid bij op en je valt af. Ik blijf stug door solliciteren op banen, maar afwijzing na afwijzing komt binnen. Na een kleine 2 maanden solliciteer ik op MBO-niveau banen en word steevast afgewezen: er staat niet in waarom, maar in twee telefoongesprekken kwam naar voren dat ik “te zwaar” ben als WO'er.
Voor banen op niveau ben ik te licht, voor onder mijn niveau te zwaar. Ik ging naar het CWI voor hulp, advies desnoods een bijdrage. De vriendelijke meneer zegt niks te kunnen doen, want ik heb immers gestudeerd. Hij geeft me een lijst van internetpagina's met vacatures die ik eigenlijk al ken (ik sta op 8 vacature- of detacheringsites met mijn CV). Een uitkering of bijdrage zit er niet in, want daar “doen we niet aan”… ik zou dan toch plantsoenendienst krijgen en “wat wil je toch niet”.
Van de week naar een uitzendbureau… voor werk. De drempel om erheen te gaan is voor mij vrij hoog en als 27-jarige werkloze binnenstappen waar een jonge meid zit van 20 of een vlotte gozer van 23 was moeilijk. Hoe dan ook, ik zocht werk, wat dan ook, MBO, MAVO, adminstratief, receptie of ies dergelijks, anything! Wat zegt de hippe jonge dame van een jaar of 20 tegen me? “Zonder ervaring hebben we eigenlijk niks voor je, ga eens op zoek naar wat je wil.” Sinds mijn afstuderen en een vakantie om te vieren dat ik klaar was, ben ik nu 6 maanden, 49 brieven, 8 vacaturesites, 3 gesprekken, 4 telefoontjes, maar… geen stap verder.
En nu? :-(
Pieter.