Hoi allemaal, ik heb eens even hier de verhalen gelezen en enkele discussies gevolgd…Heb zelfs gelezen dat mensen in de WW profiteurs genoemd worden. Moet er toch even iets van mijn hart.Wij zitten in de volgende situatie, mijn hubbie is sinds 1,5 jr. werkloos, dit vanwege een reorganistatie, heeft hij nog nooit eerder meegemaakt.Was best een klap voor ons als gezin met 4 kinderen. Goede baan, hoog inkomen, duur huis etc. Maar ok positief blijven en solliciteren. Ikzelf ben ondertussen fulltime gaan werken om ook wat op te vangen.Ondertussen diverse sollicitaties gehad, maar altijd weer die afwijzingen, te duur, te ervaren, te onervaren, branchevreemd, noem maar op. Hij heeft zelfs al aangeboden voor minder salaris te willen werken, maar zeggen ze dan doodleuk…dat klinkt heel leuk, maar we weten ook dat als u een baan aangeboden krijgt met hoger inkomen u weer weggaat en daar beginnen we niet aan. Eerst had je bijv. 8 sollicitanten op 1 functie en nu zijn dat er 180 bij wijze van…De zin van als je wil werken heb je de volgende dag werk! Dat vind ik dus makkelijk gezegd(zei ik vroeger trouwens ook altijd :-) ) Tuurlijk stel dat hij gewoon een baan neemt met zoveel minder inkomen, zit hij al gauw onder zijn ww-uitkering, is dat slim dan? Zal ik moeten blijven werken en oppas etc. regelen. Ik vind het helemaal niet erg om te moeten bezuinigen of verhuizen of noem maar op, maar om dit nu al te doen…??
Dan heb je nog de mogelijkheid weer dat daar een contract niet verlengd gaat worden en krijg je over je laatste verdiende loon weer 70 %. In mijn ogen schiet dat dus niet op. Bekenden in zijn branche zeggen ook gewoon eerlijk, sorry we kunnen kiezen wat we willen. Branchevreemd leverde al helemaal niets op.
Ik wil hier ook geen klaagzang van maken, maar het verhaal van profiteur zijn een beetje ontzenuwen. Wij blijven positief en vol goede moed doorsolliciteren! Maar ook denk je weleens, we gaan emigreren, ook geen oplossing natuurlijk. Maar aan alle kanten zitten haken en ogen aan natuurlijk. Nou laat de discussie maar losbarsten zou ik zeggen….. Groetjes, Mayke.