Hierbij weer een brief van onze favoriete psychiatrische patient
en nationale knuffelpsychopaat : HENK:
Mei 2002
Lerarentekort door verkeerd werklozenbeleid, mei 2002
Wie kan werken, moet werken, roepen de politici moord en brand. De negatieve beeldvorming over werklozen door politici en media is bijna niet meer terug te draaien. Maar de folder van de sociale dienst bevestigt dat een aantal werklozen voorlopig geen werk zal vinden en alles aan moet pakken. Dus heeft de minister zelf wel zijn best gedaan? Henk zet zijn ervaringen op een rij.
Ondanks mijn HBO-diploma Milieukunde kom ik niet aan de slag. Soms doe ik vrijwilligerswerk en cursussen om de vele afwijzingen te vergeten. Inmiddels moet ik ook op lager geschoold werk solliciteren. Maar dit lukt niet omdat de vele betere vacatures in de kranten steeds mijn hoofd op hol brengen. Ik wil ik wel docent worden, maar bij het CWI, arbeidsbureau zien ze lijkbleek als ze horen dat omscholing twee jaar duurt. Op de valreep doe ik nog een computercursus, vooral dankzij de inzet van de betreffende opleiding, want het CWI gruwt al bij voorbaat. Maar de internetmarkt stort in en algauw sta ik weer op straat. Ik vraag direct bijzondere bijstand aan voor een computer om op te oefenen maar deze wordt me geweigerd.
Oefen maar in de bibliotheek, zegt de sociale dienst maar daar ze zien me al aankomen met een tas vol software. Ondertussen laten ze me niet met rust en moet ik naar de sollicitatieclub. Daar doe ik weer een gooi naar een baan als docent maar weer zonder succes. Vaak bekijk ik de nieuwe vacatures bij het CWI, maar ontdek dat ze allang weg zijn. Een keer dien ik zelfs een klacht in als een vacature er na twee keer reageren nog hangt en de werkgever zich niet aangesproken voelt als ik bel. Inmiddels doe ik op eigen kosten een deeltijd lerarenopleiding om sneller aan de slag te komen. Maar als ook de sollicitatieclub niets oplevert begint het gestalk pas goed en krijg ik een nieuwe oproep. De toon wordt nu harder: je staat met je rug tegen de muur, je bent een speelbal van de instanties,? zegt de consulente venijnig alsof het mijn schuld is dat ik nog steeds werkloos ben. Na een klacht en ziekmelding vanwege alle zinloze trajecten kom ik bij een bedrijfsarts terecht. Instemmend knikt ze dat ik rust nodig heb en ik mag zelfs haar verklaring zien voordat de sociale dienst hem krijgt. Maar daar komt niets van terecht en algauw krijg ik weer een oproep om het traject voort te zetten waar ik inmiddels al een half jaar uit ben. Voor het eerst in twee jaar zie ik mijn consulent van de sociale dienst, maar hij begint direct te tieren over mijn slechte inzet om aan het werk te komen. En omscholing voor docent zit er niet in, benadrukt hij kwaad, ik moet aan het werk. Blijkbaar heb ik nog niet alle consulenten gehad want een week later zit ik bij iemand van Job Hunters, de zoveelste club. Hij kan mij wel aan het werk helpen, zegt hij hoopvol maar ik sputter tegen dat hij mijn dossier niet eens heeft gelezen. Dat is niet nodig voor parkwacht, zegt hij, want de ID-subsidieregeling is van alle markten thuis. Kwaad stap ik naar de wethouder, maar die krijgt de schrik van zijn leven als hij hoort dat de bemiddeling van mij niet meer hoeft. Mijn eigen voorstel voor een ID-baan om debatten te organiseren over armoede, sneuvelt direct want hij gruwt al bijvoorbaat. Een week later kom ik weer bij het CWI waar nieuwe gesubsidiëerde ID-banen hangen. Maar de consulente ziet me al aankomen; allemaal weg, zegt ze verontschuldigend. Maar waarom hangen ze er dan nog? Bovendien blijkt dat ik ben uitgeschreven vanwege mijn klacht tegen mijn consulente en mag ze me niet eens helpen. Radeloos kom ik tenslotte bij een psycholoog van de Arbounie terecht. Eigenlijk hebben ze geen geschikt werk voor jou, zucht hij en moeten ze je met rust laten. Nou, het zal mij benieuwen