Dit is Henk zijn dagboek.
Het is ongelooflijk hoe dit soort figuren na 10 jaar thuiszitten nog steeds banen durven te weigeren.
Henk kan het niet zo zijn dat jij gewoon een mentaliteitsprobleem hebt?
Geacht college,
Dit is mijn bezwaar tegen uw verplichting aan mij om psychische hulp te accepteren tot ik geschikt zou zijn voor regulier werk. Nogmaals vraag ik u om mij op grond van de arboverklaring tenminste de komende drie jaar met rust te laten en volledig vrij te stellen van arbeids-, traject-, therapie-, en rapportageplicht.
Opnieuw word ik opgezadeld met een warrige arboverklaring op grond waarvan u mij niet zomaar verplichte psychische hulp kunt toewijzen zolang de genoemde psychische klachten niet duidelijk omschreven zijn bijvoorbeeld in relatie tot het gestalk van de sociale dienst. Ik mis een omschrijving van mijn persoonlijkheidsstoornis in relatie tot het vinden van werk en de verwachting ten aanzien van de genoemde begeleiding. Ik ben er voorstander van dat uw arbo-psychologen een cursus diagnose schrijven volgen. Een andere mogelijke verklaring is dat de heer Prent niet heeft vermoed hoe u elk woord gebruikt om mij alsnog aan het werk te zetten.
Ik zie verder niet in wat u met verplichte psychische hulp wilt bereiken. In de arboverklaring staat dat ook therapie niet zal helpen om mij aan het werk te krijgen. Dit is logisch want er valt niets te genezen. Ik heb nu eenmaal een andere karakterstructuur dan de meeste mensen waarvoor de medische wetenschap blijkbaar geen andere term kan bedenken dan persoonlijkheidsstoornis. Nergens wordt in de arboverklaring een koppeling gemaakt tussen therapie en het vinden van werk. Daarom lijkt artikel 106 van de bijstandswet mij niet van toepassing, zolang u bovendien niet op mijn verzoek reageert om mijn huisarts, de heer Jitta te bellen. Uiteraard wordt therapie wel aangeraden maar dan in mijn eigen belang. Daarom valt er ook geen voortgang te rapporteren aan uw consulenten want mijn rol in de samenleving is een andere dan welke u van mij verwacht. U kunt mij ook wel verplichten om in therapie te gaan tot ik goed kan voetballen of tomatensoep lust maar dat zal ook niet helpen.
Natuurlijk werkt therapie niet zo dat deze mij geschikt maakt voor de grillen van de sociale dienst, maar leert deze mij mijn eigen rol ontdekken in de samenleving. Dit doe ik mijn hele leven al. Bovendien was ik ooit in therapie en blijkbaar heeft het niet geholpen volgens uw maatstaven.
Daarnaast twijfel ik aan de legitimiteit van uw besluit. Waarom heeft de sociale dienst pas na tien jaar van mijn baanloosheid gegronde redenen om aan te nemen dat ik zonder psychische hulp niet in regulier werk pas? Ook mis ik een motivatie voor uw besluit met een afweging van alternatieven. Wellicht zijn er nog betere oplossingen voor mij om optimaal in de samenleving te functioneren dan verplichte trajecten of therapie. In het verleden heeft u een aantal mogelijkheden laten liggen zoals mijn aanvraag voor een pc, stage/omscholing voor leraar en niet te vergeten mijn ID-voorstel. Uw besluit lijkt daarentegen op eerdere besluiten om mij lukraak in uitzichtsloze trajecten te plaatsen die ook niets opleverden.
Het is nota bene uw systeem dat niet functioneert gezien de doos met afwijzingen die ik heb bewaard. En zolang bovendien negen van de tien (ID) banen bij Kliq al maanden weg zijn, lijkt verplichte psychische hulp mij niet legitiem, zoniet op een absurde chantage om mij mijn uitkering te laten behouden.
Misschien moet u uw hand maar in eigen boezem steken als u mij na tien jaar baanloosheid nog met dwangtherapie aan het werk wilt zetten. Helaas zijn er weinig ambtenaren die doorhebben dat arbeidsdwang niet helpt. Uw obsessieve standvastigheid heeft niets meer met arbeidsbemiddeling te maken maar is het gevolg van een doorgedraaid arbeidsethos dat alle verhoudingen te boven gaat. De vraag rijst wie dus therapie nodig heeft. We hebben aan de MKZ-crisis gezien welk destructief mechanisme achter onze maatschappij zit en wat de gevolgen zijn die nu ook de baanlozen treffen. Het wordt voor mij steeds moeilijker om hier op een integere manier mee om te gaan. Als u niet de sociale dienst was geweest had ik allang politie-aangifte gedaan van stalking. Het is jammer dat mensen die niet van onmiddellijk economisch nut zijn zoals ik niet met rust worden gelaten en hun hun eigen optimale plek in de samenleving niet wordt gegund.
Daarbij ben ik door het gestalk van de sociale diensten al twee keer bijna vermoord. In Amsterdam toen ik met geweld in een niet passende baan werd geplaatst, ben ik door een collega aangevallen. En recent toen ik naar een sollicitatiegesprek ging, ben ik bijna gewurgd door een psychopaat waardoor ik een hersenschudding opliep. De politiezaak hierover loopt nog steeds. Natuurlijk kunnen deze gebeurtenissen ook buiten het solliciteren om gebeuren maar misschien was het minder heftig afgelopen als ik me niet zo opgejaagd had gevoeld. U begrijpt dat bij mij de schrik er goed in zit.
Hoogachtend
Henk